Oranje Rewolusie

Die Oranje Rewolusie (Oekraïens: Помаранчева революція) was 'n reeks betogings en politieke gebeure wat van einde November 2004 tot Januarie 2005 in Oekraïne plaasgevind het in die onmiddellike nasleep van die afloopstemming van die Oekraïense presidensiële verkiesing van 2004 wat na bewering deur massiewe korrupsie, intimidasie en verkiesingsbedrog gekenmerk is. Kijif, die Oekraïense hoofstad, was die fokuspunt van die beweging se veldtog van burgerlike verset, met duisende betogers wat daagliks betoog het.^[1] Landwyd^[2] is die rewolusie beklemtoon deur 'n reeks dade van burgerlike ongehoorsaamheid, betogings en algemene stakings wat deur die opposisiebeweging georganiseer is.

Die betogings is aangespoor deur verslae van verskeie binnelandse en buitelandse verkiesingsmonitors sowel as die wydverspreide openbare persepsie dat die uitslag van die afloopstemming van 21 November 2004, tussen die leidende kandidate Wiktor Joesjtsjenko en Wiktor Janoekowitsj, deur die owerhede gemanipuleer is ten gunste van laasgenoemde.^[3] Die landwye betogings het geslaag toe die uitslag van die oorspronklike verkiesing nietig verklaar is en 'n herstemming deur Oekraïne se Hooggeregshof vir 26 Desember 2004 gelas is. Onder intensiewe ondersoek deur plaaslike en internasionale waarnemers, is die tweede afloop as "vry en regverdig" verklaar. Die finale uitslae het 'n duidelike oorwinning getoon vir Joesjtsjenko, wat sowat 52% van die stemme gekry het, vergeleke met Janoekowitsj se 45%. Joesjtsjenko is as die amptelike wenner aangewys en met sy inhuldiging op 23 Januarie 2005 in Kijif het die Oranje Rewolusie geëindig. In die daaropvolgende jare het die Oranje Rewolusie 'n negatiewe konnotasie onder pro-regeringskringe in Belarus en Rusland gehad.^[4][5][6]

In die presidensiële verkiesing van 2010 het Janoekowitsj Joesjtsjenko se opvolger as president van Oekraïne geword nadat die sentrale verkiesingskommissie en internasionale waarnemers verklaar het dat die presidensiële verkiesing regverdig plaasgevind het.^[7] Janoekowitsj is vier jaar later uit sy magsposisie gedryf ná die Euromaidan-botsings in Februarie 2014 op Kijif se Onafhanklikheidsplein. Anders as die bloedlose Oranje Rewolusie, het hierdie betogings tot meer as 100 sterftes gelei, meestal tussen 18 en 20 Februarie 2014.

1. ↑ Andrew Wilson, "Ukraine's 'Orange Revolution' of 2004: The Paradoxes of Negotiation", in Adam Roberts and Timothy Garton Ash (eds.), Civil Resistance and Power Politics: The Experience of Non-violent Action from Gandhi to the Present, Oxford University Press, 2009, bl. 295–316.[1] Geargiveer 20 Maart 2017 op Wayback Machine
2. ↑ Karatnycky, Adrian (15 September 2015). "Ukraine's Orange Revolution". Foreign Affairs : America and the World (in Engels (VSA)). ISSN 0015-7120. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Mei 2020. Besoek op 28 Mei 2020.
3. ↑ Paul Quinn-Judge, Yuri Zarakhovich, The Orange Revolution Geargiveer 23 Julie 2019 op Wayback Machine, Time, 28 November 2004
4. ↑ Lukashenko Growls at Inauguration Geargiveer 2 Junie 2016 op Wayback Machine, The Moscow Times (24 Januarie 2011)
5. ↑ Putin calls 'color revolutions' an instrument of destabilisation Geargiveer 16 Desember 2011 op Wayback Machine, Kyiv Post (15 Desember 2011)
6. ↑ Ukraine is Not Russia:Comparing Youth Political Activism Geargiveer 16 Mei 2014 op Wayback Machine deur Taras Kuzio, Johns Hopkins University Press, 2006
   (in Russies) «В оранжевых и радужных трусах» In orange and red shorts Geargiveer 29 Januarie 2013 op Wayback Machine, Vzglyad (25 Januarie 2013)
7. ↑ Polityuk, Pavel; Balmforth, Richard (15 Februarie 2010). "Yanukovich declared winner in Ukraine poll". The Independent. London. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Julie 2018. Besoek op 7 September 2017.
   "Viktor Yanukovych sworn in as Ukraine president". BBC News. 25 Februarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Julie 2018. Besoek op 24 Januarie 2011.